Tijdens de interlandperiode hebben verschillende Ajacieden verplichtingen, andere hebben even tijd om bij te tanken. Een van de spelers die voor dat laatste in aanmerking komt, is Heerkens. We pikken hem op na een keeperstraining op sportcomplex de Toekomst. 'Ben je even vrij nu?', vragen we hem bij aankomst. "Ja, klopt. Maar het is niks voor mij", lacht hij. "Ik kan moeilijk stilzitten."
Leren en spelen in Tsjechië
Stilzitten heeft hij nooit gedaan, niet tijdens zijn jeugd in Tsjechië en ook niet nu bij Ajax. Sinds zijn overstap naar de Amsterdammers woont Heerkens voor het eerst in Nederland, in Almere om precies te zijn. "Ik kom uit een klein dorpje in Tsjechië, genaamd Bozanov: 350 inwoners met een weg erdoorheen en waar één auto per uur komt. Veel groen, tussen de bergen en met heel veel rust. Bij aankomst in Nederland zat ik een maand in het Hilton, in de stad. Die drukte trok ik niet en daarom heb ik ervoor gekozen om in een buitenwijk van Almere te gaan wonen. Ook dicht bij een bos, vol met rust en ruimte. Zo ben ik als kind opgegroeid en dat zocht ik en heb ik gevonden. Een beetje Tsjechië", vertelt hij rustig terwijl hij een slok neemt van zijn hersteldrank.
Midden in het beschermde natuurgebied Broumovské Steny, op camping Bozanov, groeide Heerkens op. "Mijn ouders hadden een droom en daar hebben ze destijds alles voor opzijgezet. Een camping was het doel en ze vonden iets in Tsjechië", zegt Heerkens lachend. "Het was een totaal in elkaar gevallen huis en mijn ouders betaalden een paar duizend euro voor het huis met een stuk grond. In het begin sliepen ze met slaapzakken in het huis, maakten ze een vuurtje en zo werd alles opgebouwd. Ze pendelden tussen Nederland en Tsjechië totdat het huis klaar was om erin te wonen."
Niet veel later werd Heerkens geboren. Twee zusjes volgden. "Ik was een energiek kind, treiterde soms mijn zusjes en voetbalde met campinggasten. De zomers waren het leukste. Dan had ik geen school en was ik alleen maar buiten. Het was fantastisch", zegt Heerkens tevreden met een glimlach op zijn gezicht. "Ik keepte overigens nooit op de camping. Er was, en is, daar een soort kooi met twee ijzeren doelen en een betonnen muur eromheen. Daar verslaat niemand me", glimlacht hij.
In het naastgelegen dorpje Broumov ging hij naar school, dat was minder makkelijk. "Je bent anders, je spreekt de taal niet, maar je moet mee op school. Ze spraken daar geen Engels. Sterker nog: eerder Russisch dan Engels." Terwijl hij zichtbaar terugdenkt aan zijn jeugd praat hij rustig verder. "Ik wist altijd wat ik wilde. Bij alles. Soms misschien eigenwijs of koppig, volgens anderen. Maar ik denk dat het een kwaliteit van mij is."
"Mijn ouders zeggen vaker over de opvoeding: we hebben het niet volgens het boekje gedaan", lacht hij. "We werden vrijgelaten, op een goede manier. Dat is uiteindelijk voor mij wel de beste opvoeding geweest. Als je continu binnen de lijntjes blijft en moet blijven, ga je niet leren. Althans ik. Ik ben op mijn twaalfde in het diepe gegooid en daar ben ik ze achteraf ongelofelijk dankbaar voor. Op maandagochtend om 5:30 uur brachten ze mij naar het dichtstbijzijnde treinstation op een uur rijden zodat ik naar het internaat kon, twee jaar lang."
Internaat: streng en eenzaam
Heerkens begon met voetballen bij het plaatselijke TJ Slovan Broumov en had een droom: de beste worden. Die jaagde hij na door als twaalfjarige naar FC Hradec Králové te gaan, een club die op tachtig kilometer lag van zijn woonplek. "Ik moest naar een internaat", zegt hij. "Het was pittig. Iedereen op het internaat was zeventien of achttien jaar en kwam uit Tsjechië. En ik had op dat moment ook een slaapprobleem omdat ik zo geïsoleerd zat met mijn eigen familie in dat kleine dorpje. Ik sliep nooit ergens anders omdat er niemand in de buurt woonde. Op het internaat trad ik dus volledig uit mijn comfortzone. Ik lag nachten wakker in het begin en op maandagen, als mijn vader me wegbracht, klemde ik me huilend vast aan hem. Ik wilde echt niet."
Lange en eenzame dagen volgden en doordeweeks was er weinig over van het speelse jongetje van de camping. "We gingen met z'n allen naar een school van de club. Daarna trainden we en dan kwam je in de middag weer op het internaat. En dan was ik weer alleen. Alle jongens uit mijn team of van mijn leeftijd gingen naar huis want bijna niemand gaat op die leeftijd uit huis. Op eentje na, die probeerde het een paar weken, maar die trok het niet en ging naar zijn oma in de buurt."
"En ook op het veld ging het slecht", praat hij verder. "Ik was klein, stond voor het eerst op een groot doel en alles vloog erin. En buiten het veld was ik alleen en sliep ik slecht; alles ging vreselijk."
Ommekeer
Het omslagpunt kwam na een half jaar. Thuis, in zijn eigen omgeving, op de camping en dankzij zijn moeder. "In die periode lag ik thuis op bed te scrollen op mijn telefoon. Mijn moeder ging in gesprek met mij en hield me een spiegel voor en daarna gingen we samen hardlopen. Ze liep me er helemaal uit. Ik zocht excuses, maar ik kon gewoon niet. En toen dacht ik: dit gaat zo niet langer. Alle tijd die ik vervolgens alleen was in het internaat gebruikte ik om mezelf beter te maken. Ik had geen klik met de oudere boys, maar er was een gym, er was een voetbalveld. Het resulteerde in goede prestaties op het veld en zo schoot ik omhoog en belandde ik anderhalf jaar later bij Sparta Praag."
Die mindset heeft hij nog steeds. Vanaf de ochtend totdat hij naar bed gaat, ook bij Ajax. "Ik heb twee trainingen per dag op de club: op het veld en in de gym. Maar daaromheen ben ik constant bezig met voetbal. In de ochtend doe ik mijn prep, een wandeling, yoga, ademhalingsoefeningen, stretchen. Dan komt het hele programma op de club en bij thuiskomst bekijk ik vaak beelden van mezelf, de tegenstander of bekijk ik documentaires of lees ik boeken."
"Ik ben iemand die 24/7 met voetbal bezig is, vanaf mijn twaalfde al eigenlijk", gaat hij verder. Toch zocht hij recentelijk iets om af en toe zijn gedachten te verzetten. "Anderhalf jaar geleden ben ik begonnen met golfen en het werkt. Het is ook in de natuur en het helpt me heel goed om even af te schakelen van het voetbal. Ik zag het in de docu van Michael Jordan, zo ben ik erbij gekomen."
Dankbaar voor Tsjechië
"Tsjechië heeft mij hard gemaakt, zeker weten", stelt hij. "Harder en beter werken dan anderen. Dat is mijn filosofie. Achteraf ben ik blij dat ik die harde weg heb moeten doorlopen. In Tsjechië hangt sowieso nog wel een communistische lading. Op school moesten we altijd opstaan en in koor zeggen: 'Goedemorgen, meester'. In Nederland kun je in gesprek gaan met een trainer, dat ging daar niet. Maar ik ben het land dankbaar. Alle stappen in Tsjechië hebben mij gevormd."
Zonder Tsjechië, geen Ajax. Daar is Heerkens heilig van overtuigd. En Ajax als vervolgstap na Tsjechië kwam op het juiste moment. "Ajax is een club met de hoogste eisen en er wordt elke dag het maximale van je gevraagd. En zo zit ik ook in elkaar. Ajax was de stap die ik nodig had. Ik ben blij dat ik in een omgeving terecht ben gekomen waar er veel van mij wordt geëist. Dat is voor mij het beste om door te ontwikkelen."
De jeugdinternational van Oranje en Tsjechië drinkt een slok voordat hij terugblikt op het moment waar hij als klein jongetje in een Ajax-shirt op de camping van droomde. "Het verlossende bericht kreeg ik in de auto van mijn zaakwaarnemer. Dat was heel mooi, echt heel mooi. Ik belde direct mijn moeder. Hoeveel opofferingen ik heb gedaan, hoeveel ik heb meegemaakt; dat kwam wel even samen toen ik hoorde dat de transfer naar Ajax doorging afgelopen zomer."
Doorgaan
Maar Heerkens wil meer. Stap een is gezet, nu wil hij door. "Op trainingen van Ajax 1 probeer ik zoveel mogelijk op te pikken van Vitezslav Jaros en Remko Pasveer, van de trainers en van de manier van spelen. Tijdens wedstrijden ben ik heel erg bezig met de entourage in het stadion en let ik op het gedrag van de keeper. Natuurlijk volg ik het spel, maar ik scan continu wat de keeper doet in verschillende situaties. En tot slot: mijn eigen duels bij Jong Ajax. Daar gaat het met vallen en opstaan en leer ik iedere keer."
"Ik wil succesvol zijn met Ajax, dat is mijn doel. Als ik mijn debuut maak, in het Ajax-shirt dat ik als kind al aan had, is die cirkel wel rond", sluit hij af met een trotse blik.
