Silooy en De Wit zagen allebei het levenslicht in 1963, Silooy op 31 augustus en De Wit op 8 september. Het tweetal vierde onlangs hun zestigste verjaardag. Het is tijd om ze weer bij elkaar te brengen en terug te blikken op hun gezamenlijke periode in Amsterdam. Op het dek van de Johan Cruijff ArenA treffen ze elkaar. "Drie jaar geleden zagen we elkaar voor het laatst, denk ik", begint Silooy. "Ik vind het fijn om te zien dat het goed gaat met Rob."
De Wit werd in de zomer van 1986 op 22-jarige leeftijd op vakantie getroffen door een hersenbloeding. De oud-Ajacied herstelde en was dicht bij een rentree op de velden, maar besloot uiteindelijk te stoppen met profvoetbal. Met Silooy, De Wit en zijn vrouw verplaatsen we ons naar een mooie plek in de Johan Cruijff ArenA die uitkijkt over het veld. De Wit zit in een rolstoel, die hij zelf bedient en hem eenvoudig door het stadion loodst. "Mijn rolstoel biedt een enorme uitkomst zodat ik dit soort dingen kan ondernemen of met mijn vrouw kan winkelen of boodschappen doen."
Tegen elkaar
In de skybox gaat het tweetal op de bank zitten. We gaan terug naar het begin. De Wit is speler van het reserveteam van FC Utrecht als hij begin jaren tachtig Ajax treft. Zijn directe tegenstander: Silooy. "Ik was in dienst op dat moment en kreeg, een dag voor die wedstrijd, een stereoprik. Ik had daar last van en was een beetje bibberig en had koorts. Als iemand tegen mijn schouder kwam, deed dat pijn. Voor de wedstrijd hoorde ik dat ik tegen een groot talent stond, genaamd De Wit. Hij liet me alle hoeken van het veld zien. Mede door die wedstrijd werd hij gescout. Als ik 100% fit was geweest, hadden we hier niet gezeten", lacht Silooy.
De Wit begint te lachen. "Had dat maar gezegd, dan had ik er rekening mee gehouden. Ik had geluk dat Aad de Mos en Johan Cruijff toen op de tribune zaten, zij vonden me een Ajax-speler. Ondanks dat ik toen goed speelde, was ik altijd angstig om met FC Utrecht tegen Ajax én Sonny te spelen. Zelfs toen ik later bij hem in de ploeg zat. Hij was potig en heel hard, ook op trainingen."
Kleedkamerhumor
In de zomer van 1984 kwam De Wit naar Amsterdam. "Ik was heel trots toen ik naar Ajax ging. De club was altijd mijn droom." Samen met enkele teamgenoten flikte de aanvaller van alles. "Hij was knettergek", lacht Silooy. "Ik kwam ooit uit de douche en toen hadden ze mijn kleren in de knoop gedaan. Maar zo heeft De Wit ook ooit een gat geknipt in het trainingspak van Ronald Spelbos ter hoogte van zijn billen. Die liep toen voor joker", schatert Silooy. "Als tegenactie knipte Spelbos toen mijn dure stropdas kapot. We zaten vaak met de tranen rollend over de wangen in het kleedlokaal", vult De Wit aan.
Nog voordat De Wit is uitgelachen, gaat Silooy verder. "Ik zag Rob ooit op een fietspad met zijn auto allemaal mensen inhalen: over het gras, binnendoor, buitenom en hij maar lachen." De Wit lacht: "Als je jong bent, zie je minder gevaar en doe je soms domme dingen." Het hoorde erbij stelt het tweetal. Toch kreeg De Wit van één voorval een naar gevoel. "Ik reed ooit weg bij De Meer toen ik onze wasvrouw op de motorkap had. De zon hing ongelofelijk laag en ik zag niks. Ik heb me toen wel slecht gevoeld hoor. Gelukkig stond ze op en had ze nergens last van en kan ik er nu om lachen. Ik heb het goed gemaakt met een bos bloemen."
Lachen
"Er moet altijd iemand zijn die de groep aanjaagt, dat was Rob", gaat Silooy verder. "Uiteindelijk bepaalt de sfeer het succes. Als de kleedkamer goed is, kun je de wereld aan. Daar had Rob een heel groot aandeel in. Ik heb zoveel gelachen in die tijd. We kenden elkaar door en door als speler, maar ook als mens in de kleedkamer. Je moest elke keer opletten en altijd je kleding checken als je binnenkwam. Het was soms kinderlijk, maar wel sfeerbepalend bij ons. De geintjes maakten ons scherp op het veld."
De Wit sluit zich daar naadloos bij aan. "De humor was echt een onderdeel van ons groepsproces. Rondom wedstrijden waren we altijd serieus, maar daarbuiten niet." De aanvaller was zich wel bewust van de combinatie presteren én humor. "Als je niet presteerde kon je geen grappen maken of trucjes uithalen." Silooy beaamt dat. "De ouderen kwamen in de kleedkamer soms naar ons toe als ze voelden dat het wat pittiger moest. Zij zetten ons op scherp."
Wisselend seizoen
Het eerste seizoen, 1984/1985, waarin het tweetal samen actief was voor Ajax resulteerde in een kampioenschap. Ondanks dat was het een roerig seizoen met een vroege Europese uitschakeling en het ontslag van trainer De Mos. "Het spel was vaak niet goed en in de UEFA Cup wonnen we met 14-0 van Differdange om vervolgens een ronde later tegen Bohemians Praag eruit te vliegen. Dat duel was ongelofelijk. Ik weet niet wat ze hadden genomen daar, maar het was geen zuivere koffie", vertelt Silooy. "Ze hadden grote ogen", illustreert de Wit door met zijn handen een rondje te maken.
De Wit begon uitstekend in Amsterdam. "Ik scoorde drie keer tijdens mijn eerste twee competitiewedstrijden, dan kom je uitstekend binnen bij het publiek." Silooy begint te knikken en zegt: "Hij was een geweldige linksbuiten. Amsterdammers willen acties zien, doelpunten en vermaak. Dát was Rob." Grillig en geniaal, twee woorden die de aanvaller het best omschrijven. "Als mijn actie tien keer mislukte, leverde de elfde keer vaak het beslissende doelpunt op. Zo kwam ik er altijd mee weg", grinnikt De Wit.
De ploeg met onder meer Marco van Basten, John van 't Schip, Gerald Vanenburg, Ronald Koeman en Frank Rijkaard kroonde zich dat seizoen uiteindelijk op bezoek bij Roda JC tot kampioen. De Limburgse vlaaien werden op de terugweg niet alleen opgegeten. "Je kunt wel raden wat er gebeurde. Marco gooide gewoon de vlaai door de bus en toen ging alles de lucht in", lacht Silooy.
Cruijff
Tijdens het seizoen 1985/1986 stond hun jeugdidool Cruijff voor de groep. De Wit was eigenwijs. "Dat heeft ervoor gezorgd dat ik succesvol was; als ik altijd deed wat iedereen wilde, had ik nooit bij Ajax gespeeld." Toch botste De Wit vaker met Cruijff. "Ik deed mijn eigen ding en liet mijn man lopen omdat ik na een actie eerst wilde bijkomen. Dat wist Johan ook. Ik zat vaak in de auto na een wedstrijd en dacht: Johan had toch weer gelijk. Ik had heel veel respect voor hem en keek enorm tegen hem op."
"Johan sprak heel veel met Rob omdat hij zijn enorme talent zag", gaat Silooy verder. "De trainingen waren vaak leuk omdat Rob dan weer kwaad werd als hij op zijn donder kreeg. Dan ging hij schoppen. En wie stond dan tegen hem? Juist, ik."
Beslissing
In de zomer van 1986 sloeg het noodlot toe voor De Wit. Een hersenbloeding zorgde er uiteindelijk voor dat de aanvaller noodgedwongen een punt achter zijn korte, maar flitsende carrière moest zetten. "Ik verloor mijn verzekering als ik zou terugkeren als voetballer. Dat risico wilde ik niet nemen. Zelf wilde ik zo graag want ik hield zoveel van het spelletje. Uiteindelijk was Spelbos degene die mij vertelde dat ik beter kon stoppen vanwege mijn gezondheid. We moesten over doeltjes springen en dat lukte niet, ik viel erover. Hij zag dat en toen is het doek voor mij gevallen en heb ik de keuze gemaakt."
De aanvaller leek terug te keren in het betaalde voetbal, zegt Silooy. "Het was een lange weg voor hem, maar op een moment was hij weer fit en wilde Cruijff hem weer gaan gebruiken. Het mocht niet zo zijn. In 1987 wonnen we de Europa Cup II, daar was Rob ook bij geweest als het niet was gebeurd. Dat hij heeft moeten stoppen is heel triest."
De Wit knikt, maar is ongelofelijk dankbaar voor wat hij heeft meegemaakt. "Ik besef dat het heel anders had kunnen aflopen. Nu kan ik hier nog met jullie praten over voetbal en heb ik mijn geheugen nog. Om als jonge jongen het profvoetbal te halen, voor Ajax en Oranje te spelen en onder Cruijff te trainen, was heel erg mooi. En iemand zoals Sonny, die koester ik voor altijd. Plezier en presteren zijn twee aparte dingen, maar de een kan niet zonder het ander. Dat was bij ons."
"We waren een hechte groep met veel humor en je kon altijd bij iemand terecht als je problemen had. Ik kijk met een schitterend gevoel terug op onze tijd. Weet je wat het is. Bij het weerzien met voetballers uit het verleden voelt het precies zoals het vroeger was. Dat heb ik ook bij Rob", sluit Silooy af met een brede glimlach.
