De Sanders kijkt met trots terug op haar acht jaren bij Ajax. "Echt bizar. Ik weet nog toen ik hier binnenkwam, was het allemaal heel anders. Door de jaren heen is er veel veranderd, vooral door de professionalisering van het vrouwenvoetbal. Ik heb nog meegemaakt dat dat er allemaal minder was. Dat had z'n leuke kanten, maar ook minder leuke kanten natuurlijk. Bijvoorbeeld dat we toen nog niet in de Johan Cruijff ArenA speelden en later wel," zegt ze met een glimlach, terwijl ze naar het stadion achter haar wijst. "In mijn eerste jaren moest ik nog werken naast het voetballen, en in mijn laatste jaren niet meer. Dat zijn prachtige ontwikkelingen."
Een van haar dierbaarste momenten? "De eerste Klassieker in de Johan Cruijff ArenA. Dat was gewoon heel bijzonder. Maar mijn eerste kampioenschap springt er ook uit. In dat seizoen pakten we de dubbel. Ik was toen negentien jaar en stond tussen grote namen als Stefanie van der Gragt en Merel van Dongen. Dat was heel vet."
Ook Keijzer denkt met warmte terug aan haar tijd bij Ajax. "Dan komt toch vorig seizoen in de Champions League naar boven. Wat we daar hebben neergezet en wat we hebben mogen presteren, was echt heel bijzonder. Dat vergeet ik nooit meer." Daarnaast noemt ze haar allereerste kampioenschap: "Ik was nog nooit in mijn leven kampioen geworden, dus dat was mijn eerste keer. Heel bijzonder."
Suzanne Bakker
In Milaan treffen De Sanders en Keijzer een bekend gezicht: Suzanne Bakker, voormalig trainer van Ajax Vrouwen en inmiddels hoofdcoach van AC Milan. "Ik had altijd een goede band met haar," vertelt De Sanders. "Hoe ze me ziet als voetballer, maar ook als mens. We liggen vaak op één lijn. Ik heb zin om weer met haar te werken, maar dan in een nieuw shirt."
Voor Keijzer betekent de aanwezigheid van Bakker nog meer. "Ik heb drie jaar onder Suzanne gespeeld in het Talententeam en daarna nog een jaar in het eerste. Zij weet alles van wat ik heb meegemaakt, dat maakt de overstap veel makkelijker." Daarmee doelt ze op de moeilijke periode waarin haar vader overleed en later ook haar moeder. "Die tijd hebben wij samen doorgemaakt. Een trainer heeft dan veel invloed, zeker op een jong meisje. Ik was toen achttien en later twintig. Zij heeft me daar echt doorheen geholpen. Daarom voelt het alsof daar in Milaan ook weer een stukje thuis is."
'Ajax voelt als thuis'
Met hun transfer naar Italië laten ze Ajax achter zich, dat voor beide speelsters meer is dan alleen een club. "Ajax betekent voor mij alles", zegt De Sanders. "Ajax is niet alleen de trainer of de spelers. Ajax is ook de schoonmaker die hier al jaren werkt, die ik elke dag groet en die altijd blij teruggroet. Ajax zijn de mensen op de Toekomst die alles faciliteren. Dat gevoel is moeilijk uit te leggen, dat moet je ervaren hebben. Ik zal voor de rest van mijn leven Ajacied blijven." Wat ze het meest gaat missen? "Met het Ajax-logo op mijn borst spelen."
Keijzer sluit zich daarbij aan. "Ajax voelt als een stukje thuis. Voor Kay-Lee was het letterlijk haar thuis, maar ook voor mij heeft het die betekenis. Vooral de momenten met mijn ouders de afgelopen jaren, dat ze langs de zijlijn stonden. Ik zie hun gezichten nog voor me. Dat draag ik altijd met me mee. Maar juist daarom denk ik dat dit het juiste moment is om deze stap te maken. Ik kan nu eindelijk vooruitkijken, in plaats van altijd maar terug. Dat is voor mij persoonlijk een goede keuze geweest."
Tot ziens
De beslissing om Ajax te verlaten was dan ook geen gemakkelijke. "Ik heb sinds mijn geboorte nooit een andere droom gehad dan Ajax", zegt De Sanders. "Dat hele cirkeltje is nu rond. Ik loop met opgeheven hoofd hier weg, maar het blijft lastig." Keijzer en De Sanders sluiten het interview af met een belofte: "Dit is geen vaarwel, maar een tot ziens."
